سوال – چکار کنیم که همیشه دست مان در دست امام زمان (عج) باشد؟

پاسخ – این سوال برای هر مسلمان منتظر معتقدی پیش می آید که چکار کنیم که حضرت را تنها نگذاریم ،ما تنها نمانیم و از همین دنیا، شفاعت آخرت را به دستگیری از دنیا و دست در دست حضرت دادن فراهم بکنیم .مرحوم محدث نوری که استاد محدث قمی است در کتابی صد و هشتاد لقب برای امام زمان (عج) ذکر کرده است .این اسم ها بی جهت روی حضرت گذاشته نشده است و هرکدام بُعدی از حضرت را مشخص می کند. مثلا مهدی ،منتظر، نور،اباصالح ،صاحب العصر ،صاحب الزمان و... یکی از القاب امام زمان غریب است . که در روایتی از امام کاظم (ع) به این لقب اشاره شده است . امام کاظم(ع) وصفی از اوصاف حضرت مهدی (ع) را ذکر کرده اند: او کسی که رانده شده است از بین مردم، و مردم آن توجهی که باید به ایشان داشته باشند را ندارند ،تنهاست و دچار غربتی شده است .چرا امام زمان(عج) غریب است و غربت امام زمان (عج) به چه معنا است ؟ آیا ما در غربت امام زمان دخیل بوده ایم و آیا نقشی هم داشته ایم ؟ چه کار کنیم تا حضرت را از غربت در آوریم ؟ وقتی ما حضرت را از غربت دربیاوریم ، دست مان را در دست حضرت گذاشته ایم . کلمه ی غریب یعنی دور از وطن مثلا امام رضا(ع) وقتی می خواست از مدینه به ایران هجرت بکنند و بیایند، در کنار قبر پیامبر گفت که دارند من را از کنار جدم می برند و من در غربت از دنیا خواهم رفت .امام زمان (عج) به این معنا غربت داشته است. امیرالمومنین هجرتی نکرده است، امام حسن (ع) و امام سجاد (ع) و امام باقر به این معنا غربتی نداشته اند. امام زمان شش ساله بودند که به امامت رسیدند و زمان غیبت صغری شروع شد که 79 سال طول کشید. ایشان به گفته ی پدرشان در محل های دور سکونت داشتند.زیرا امنیت برای امام نبود.امام می فرماید: پدرم با من عهد کرده است که من در دورترین مناطق سکونت کنم . مردم امام را خیلی ندیده اند. ما در این غیبت نقشی نداشته ایم . اما ما می توانیم در ادامه ی این غربت نقش داشته باشیم .اگر ما کاری بکنیم که ظهور زودتر رخ بدهد و حضرت تشریف بیاورند، از آن غربت در می آیند. در زمان غیبت کبری الزاما امام نباید در جاهای دورباشند بلکه می توانند در بین ما باشند .پس حضرت هنوز دور هستند. ما با زمینه سازی ظهور آن حضرت و کارهایی که باعث استقرار دین الهی می شود، می توانیم آنرا خاتمه بدهیم .معنای دیگر غربت هم هست که به ما مربوط می شود . غریب کسی است که ناشناخته می ماند و قدرش مجهول می ماند. وقتی یک عالم برجسته ای را در شهر نمی شناسند و قدر و کمالاتش را نمی دانند و از علم و معرفتش استفاده نمی کنند ، این عالم در شهر غریب است.مثلا قرآن در بین ما هست ولی قدر آن دانسته نمی شود، بخاطر همین قرآن در نزد ما غریب است .وجود حضرت ولی عصر به این معنا آنچنان شناخته شده نیست. اینکه ایشان در غیرمسلمین شناخته شده نیستند طبیعی است ولی در بین مسلمین هم شناخته شده نیستند یعنی مسلمین سر سفره ی او نشسته اند ولی او را نمی شناسند . در زیارت عدیله داریم : هر کس هر چه دارد بواسطه ی امام زمان (ع) است .ولی قدر این ولی نعمت شناخته شده نیست .
منظور ما جامعه ی شیعه است . ممکن است که عده ای باشند که حضرت را خیلی دوست دارند. درجات دوست داشتن متفاوت است. بعضی حضرت را دوست دارند ولی زندگی شان عوض نشده است و محور زندگی شان حضرت نیست. و هنوز محور زندگیشان میل خودشان است، کار حضرت را مهمتر از کار خودشان نمی دانند ، حضرت را دوست دارند ولی این طوری است. حالا عده ای هستند که اصلا امام را نمی شناسند .گاهی ما گِله می کنیم که امام زمان (ع) به یاد ما نیست .یکی از خوبان حاجتی داشت که برآورده نمی شد و ایشان از حضرت گله کرد که تو ما را فراموش کرده ای و صدای ما را نمی شنوی، ایشان حضرت را دید و گفت : بچه که بودی ،وقتی از بلندی افتادی ما تو را گرفتیم، در فلان کار قرار بود که بلایی سر تو بیاید و ما آنرا رفع کردیم و حضرت مواردی را نقل کردند.ایشان دست پشت پرده را نمی دیدند. ایشان از حضرت خجالت کشیدند. ما بجای تشکر و قدردانی از حضرت گِله هم می کنیم. در توقیعات (نامه ها)آن حضرت داریم : ما شما را فراموش و رها نکرده ایم. اگر ما شما را رها می کردیم دشمنان شما را از بین می بردند. محدث نوری ازدوتا از بزرگان نجف شنیده بودند که فردی در نجف بنام شیخ حسین آل رحیم دچار فقر و بیماری شده بود .بخاطر این فقر و بیماری به او زن نمی دادند. او چله نشینی کرد.داریم : درهفته ی چهلم در بیرون از مسجد کوفه نشسته بودم وخیلی ناراحت بودم ،دیدم عربی از در مسجد بیرون آمد و من را با اسم صدا زد.طائفه ی او را پرسیدم و او گفت که من برای هر طائفه ای که باشم به درد تو نمی خورم ، تو چرا به اینجا آمده ای ؟ من با تندی گفتم که این به درد تو نمی خورد . او با آرامش گفت که شاید به درد خورد . من قهوه ای برای ایشان ریختم و ایشان مقداری لب زدند و گفت که بقیه اش را تو بخور، من مشکلاتم را به او گفتم . او گفت که بیماری تو خوب شد و فقر تو به صلاح تو است و در همین چند روز به تو همسر می دهند .کسانی که به خدمت آن حضرت می رسند متحیر می شوند و متوجه آن لحظات نمی شوند. من از آرامش او آرامش پیدا کردم .به او گفتم که سر قبر مسلم می آیی ؟گفت اول نماز بخوانیم ،با هم وارد مسجد شدیم و او شروع به خواندن سوره حمد کرد و خیلی زیبا می خواند و من فکر کردم که نکند او حضرت امام زمان(عج) است و امام مثل نور شد و من به لرزه افتادم .با هم به سر قبر مسلم رفتیم و من فقط گریه می کردم و دیگر آقا را ندیدم . من فهمیدم که آقا به فکر ما هست و کار ما را راه می اندازد ولی ما قدردان نیستیم . این غربت امام تقصیر ما است و ما باید امام را بشناسیم. امام صادق (ع) می فرماید :آخر الزمان، زمان سختی است و اگر آنرا درک کردی این دعا را زیاد بخوانید: خدایا در زمان غیبت سه تا معرفت از تو می خواهم: معرفت خودت، پیامبرت و حجتت. به ترتیب هم می خواهم زیرا کسی که خدا را نشناسد و خدا خواه نباشد، پیامبر و حجت خواه هم نخواهد بود. اگر دنیا فقط بعد حیوانی بود انسان نیاز به راهنما نداشت. اگر کسی مقصد خودش را خدا قرار بدهد و آن راه بی نهایت را انتخاب کند ،آنگاه جلوی امام و پیامبر زانو می زند و راهنما می خواهد. امام باقر(ع) به ابوحمزه ی ثمالی می فرماید : وقتی راهی را که نمی شناسید و می خواهید بروید یک راهنما می خواهید، چطور برای رفتن به مسیر ملکوت و آسمان راهنما نداریم ؟ این معرفت ها فقط با مطالعه به دست نمی آید البته مطالعه خیلی خوب است و ما باید کاملا نسبت به امام زمان (عج) شناخت داشته باشیم ولی این معرفت با تسلیم بودن در برابر امام بدست می آید. اگر انسان به محکمات و واجبات دین عمل کند و از محرمات پرهیز کند، اخلاقیات دین را راعایت کند، این معرفت را بدست می آورد . اگر انسان این معرفت را بدست بیاورد ، هر قدر هم که غیبت طول بکشد شکی در آن بوجود نمی آید. داریم که معرفت های تان را آنقدر بالا ببرید که هرچقدر غیبت امام طول کشید معرفت های شما به تزلزل نیفتد. معنای دیگر غربت فراموش شدن چیزی یا کسی است. اگر نعمتی فراموش شده باشد آن غریب است . پدر و مادرهایی هستند که در پیری در سالمندان گذاشته می شوند و فراموش می شوند یعنی این نعمت فراموش می شود و پدر و مادر غریب می شوند .گاهی پدر ومادری که از دنیا رفته اند فرزندان آنها را فراموش می کنند و پدرو مادر غریب می شوند. امام زمان(عج) هم این غربت را دارد. در رابطه با شیعیان و مومنین، ایشان فراموش شده اند. عده ای هستند که حضرت را دوست دارند ولی به یاد حضرت نیستند. حضور حضرت چقدر در زندگی ما پررنگ است ؟ در مواقعی که جشن است یا مشکلی پیدا می کنیم ما به یاد امام زمان(عج) هستیم .به یاد او بودن یعنی حضور پر رنگ او در زندگی، درس خواندن و روابط خانوادگی یعنی محور بودن .مهم این است که انسان دغدغه و درد امام زمان(عج) را داشته باشد. میرزا ابولفضلی بود که از عاشقان حضرت بود و اگر در مجلسی غیبت یا گناهی بود، در گوشه ای می نشست و با اشک شعرهایی زمزمه می کرد و با حال خودش، حال مجلس را عوض می کرد. ایشان به زیارت آقا علی عباس رفته بودند و توسلی به حضرت کرده بودند و از حال رفتند، عده ای می گفتند که برای او طبیب بیاوریم و او به هوش آمد و گفت که طبیب من را به این حال انداخت. پس در زندگی ما، باید حضور امام حی و حاضر پررنگ بشود ، اگر ما به کم به یاد امام باشیم یعنی امام را غریب گذاشته ایم. از آیت الله بهجت پرسیدند که جزیره ی خضرا ( می گویند که یاران امام در آنجا هستند ولی این موضوع سندیت ندارد ) وجود دارد ؟ ایشان فرمودند : جزیره ی خضرا دلی است که به یاد امام باشد و سبز شده باشد و اگر آنرا تمرین بکنید از نفس کشیدن برای شما راحت تر است . انسان می تواند در روز خودش را به یاد حضرت بیندازد مثلا صد تا صلوات با عجل فرجهم بگوید و آنرا به حضرت هدیه کند،صدقه دادن به نیت حضرت، گره مشکلات شما را باز می کند. کم کم ما می توانیم کارهای مان را با حضرت تنظیم بکنیم همانطور که اصحاب خاص امیرالمومنین این کار را کردند. این کار شدنی است و تمرین می خواهد. معنای دیگر غربت بی یار و یاور بودن و بی کس بودن است .همه ی ائمه ما به این معنا غریب بوده اند. امام صادق (ع) با فردی همراه شد و فرمود که اگر ما به تعداد این گوسفندان (تعداد آنها 27 تا بود)یار داشتیم علیه ظلم بنی عباس قیام می کردیم .امام یاران متعددی ندارد. امام جواد می فرماید : اگر 313 یار مخلص ( کابینه ی حضرت )حضرت فراهم بشود ظهور رخ می دهد.این کار بدست ماست . تربیت درست در خانواده و جامعه باعث بوجود آمدن یاران خاص می شود. انسان می تواند با همت بلند مثل حُر بشود. در مفاتیح دعایی از امام زمان (عج) داریم که قبل از مناجات خمسه عشر است : اللهم الرزقنا توفیق الطاعه و... امام می فرماید: خدایا در جوانی به ما توبه و انابه بدهد، خدایا به زنان ما عفت و حیا بده( مهمترین سرمایه زن عفت و حیا است و اگر این سقوط کند ممکن است که مرد هم منحرف بشود. در شهرهای بزرگ مواردی دیده می شود که دل امام را آزرده می کند.)، خدایا به ثروتمندان بخشش عنایت بفرماید(اگر شما بتوانید دست یکی از یاران حضرت را بگیرید که سقوط نکند، شما یار حضرت هستید)، خدایا به فقرا قناعت بده و به رزمندگان پیروزی بده و خدایا به کارگزاران عدالت بده ( بعضی از مشکلات بخاطر سوء مدیریت است )و دلسوز باشند، خدایا به مردم هم انصاف بده.